DrRider (and Boss) in the USA

อาทิตย์ที่ผ่านมามีโอกาสได้ไปอเมริกา เพราะว่า Boss ต้องไปร่วม Conference งาน International Congress of Neuroendocrinology (ICN2006) ที่ Pittsburgh, Pennsylvania ซึ่งงานนี้เป็นงานประชุมวิชาการเกี่ยวกับเรื่องของ Neuroendocrinology (แปลเป็นไทยว่าไงหว่า... เอ่อ... วิทยาประสาทต่อมไร้ท่อ มั้ง) ก็คือเกี่ยวกับเรื่องของระบบประสาทที่ติดต่อควบคุมต่อมไร้ท่อในร่างกาย หรือกลับกัน ซึ่งคราวนี้ Boss ไปทำการนำเสนอ Poster เกี่ยวกับเรื่องที่ได้ทำวิจัยไป โดย Supervisor (ป๋า) ออกค่าใช้จ่ายให้เกือบหมด ร่วมกับมีบางส่วนที่ได้ทุนมา (แต่ค่าใช้จ่ายของผม ผมต้องออกเองนะ) ที่บางครั้งเห็นผมผลุบๆ โผล่ๆ ตามเว็บบอร์ดดึกๆ ดื่นๆ ก็เพราะว่า ตอนนั้นมันเป็นเวลากลางวันในอเมริกา :)

การเดินทางคราวนี้ที่คิดว่าน่าจะราบรื่น แต่ต้องถือว่าหืดขึ้นคอพอสมควร เริ่มด้วยคืนก่อนออกเดินทาง เกิดอาการนอนไม่หลับทั้งคู่ เพราะกลัวว่าจะตื่นไม่ทัน พอออกจากบ้านกะว่าจะขึ้นรถไฟแล้วไปต่อ Shuttle Bus (Skybus) แต่ปรากฏว่า วันอาทิตย์รถไฟมันเปิดทำการสาย =_=' เลยต้องไปแท็กซี่แทน (แพงโคตร) ซึ่งแท็กซี่ก็ดันไม่รู้จักท่ารถอีกต่างหาก วนหากันอีกนิดหน่อย เพราะท่ารถ (และสถานีรถไฟ) มันทำการปรับปรุงจนจำไม่ได้ หาไม่เจอ เอ้าก็ขึ้น Skybus ไปถึงสนามบินจนได้ รีบไป Check-in ผลปรากฏว่า ไม่มีชื่อ!!! เอาล่ะสิ ตามไปตามมาปรากฏว่า Agent ที่ทำเรื่องการเดินทางของเราดันไปจองไว้ให้วันที่ 8 June แทนที่จะเป็น 18 June เขาเลยบอกให้ไปติดต่อเจ้าหน้าที่ของ Qantas ซึ่งก็บริการเป็นอย่างดี พยายามหาเที่ยวบินให้ แต่ก็มาบอกว่า ไปได้ไกลสุดแค่ LA เพราะต่อจากนี้ไม่มีเที่ยวบินไป Pittsburgh

ระหว่างที่รออยู่ว่าจะทำไงดี ก็เห็นเพื่อนอีกคน ซึ่งจะไปงานเดียวกัน จองโดย agent คนเดียวกัน โผล่มา และ มีปัญหาเดียวกัน -_-' (นึกแล้วต้องโดน) คุยไปคุยมา Qantas เลยให้โทรไปคุยกับ agency เอง ... หลังจากเฉ่ง agency เรียบร้อยก็บอกว่าถ้าได้เที่ยวบินแล้วเดี๋ยวโทรกลับ สักพักก็โทรมา มีการเปลี่ยนแผนและเที่ยวบินเล็กน้อย โดยจากเดิม Melbourne -> LA ->Dullas -> Pittsburgh ก็กลายเป็น Melbourne -> Auckland -> LA -> Pittsburgh ที่ต้องหลายต่อเพราะว่า มันไม่มีเที่ยวบินตรงไป Pittsburgh ต้องไปลง LA ก่อนแล้วต่อสายการบินในประเทศไป Pittsburgh แต่ก็ต้องไปแกร่วรอที่ LA กว่า 10 ชั่วโมง

หลังจากได้เที่ยวบินก็ไป Check-in คิดว่าคงไม่มีปัญหา ปรากฏว่า Delay 4 ชั่วโมง -*- แล้วก็ให้ค่าอาหารมา AU$14 เป็นการขอโทษ... อ้ะๆ ไม่เป็นไร ไปกินข้าวก่อน แล้วก็เข้าไปตรวจกระเป๋า โดน jackpot อีกแล้ว... ตรวจเสร็จก็บอกว่า "คุณได้รับเลือกให้มาตรวจหาสารระเบิดครับ ซึ่งคุณจะปฏิเสธก็ได้ (แต่ปฏิเสธไม่ทัน)" ไม่มีอะไรยุ่งยากหรอก แค่เอาผ้ามาถูๆ ตามเสื้อผ้ากับกระเป๋า แล้วเอาเข้าเครื่องตรวจไอออนอะไรสักอย่าง ก็ผ่านฉลุย (สงสัยเหมือนกันว่า อะไรจะทำให้มันเกิด false positive ได้มั่ง) เสร็จเรียบร้อยก็เข้าไปนั่งรอ รอ รอ แล้วก็รอ Boss ก็ไปหาที่เล่นอินเทอร์เน็ตไปตามเรื่อง (ทำไมที่นี่มันไม่มี wifi ให้ใช้ฟรีมั่งวะ) จนได้เวลาขึ้นเครื่องแล้วก็บินไป Auckland, New Zealand ... พอมาถึงตรงนี้ ต้องลงไปตรวจกระเป๋าใหม่อีกรอบ เป็นมาตรการความปลอดภัยใหม่ ที่แค่มาแวะก็ต้องตรวจกระเป๋าใหม่ -_-' เฮ้อ เสร็จแล้วก็บินไป LA จริงๆ ซะที

เครื่องของ Qantas มีจอทีวีให้ส่วนตัว (เครื่อง Cathay ก็มี เมื่อไหร่การบินไทยจะมีซะทีวะ) และมีรายการแบบ on-demand เลือกดูอะไรก็ได้มีหนัง, ทีวีซีรี่ส์, คอนเสิร์ต ฯลฯ ให้ดู ควบคุม play, pause, back, forward ได้ด้วย :) แต่... อาหาร... ไม่อร่อย! (ก็ไม่หวังอะไรกับ Australia อยู่แล้ว)

ออกเดินทางวันอาทิตย์ประมาณบ่ายสาม เดินทางประมาณ 15 ชั่วโมง ไปถึง LA ประมาณบ่ายโมงวันอาทิตย์ (ย้อนเวลาได้ หุหุ) การผ่านด่านศุลกากรอเมริกาก็ไม่มีอะไร ออกได้ง่ายๆ ยังกะดอนเมืองแน่ะ แค่ถามว่า ไม่มีอาหารอะไรติดมาด้วยนะ (ในกระเป๋าเสื้อมีลูกอมที่แจกบนเครื่องบินอยู่) ก็ตอบ No ไป แล้วก็ออกมา ไปรอรับกระเป๋าเดินทาง แล้วส่งบอร์ดขึ้นเครื่องต่อไป เราสามคนก็เดินไปอีกเทอร์มินอลนึงฟากตรงข้าม รอขึ้นเครื่องตอน 5 ทุ่มครึ่ง T-T ที่สนามบิน LA มี wifi ให้เล่น แต่ต้องจ่าย วันนึง US$ 9.50 แน่ะ ซึ่ง Boss ยอมจ่าย ไม่งั้นเบื่อตายเลย นอกจากนี้ก็ยังมีปลั๊กเป็นระยะๆ ให้เสียบ laptop ด้วยดีจัง ก็ทำการ charge laptop และ ipod เตรียมไว้สำหรับการเดินทางต่อไปด้วย พอถึงเวลาก็ขึ้นเครื่องต่อไป Pittsburgh

To be Continued...